پاورقي

حاشيه‌اي بر اتفاقات معمولي

:: اگه راستشو بخواين، اولش نبودم. بعد كه به دنيا اومدم بچه بودم. بعد تيزهوش شدم. بعد خل شدم. بعدنا يخورده چيزاي ديگه شدم. بعدش يروزي بزرگ شدم و همينطوري بزرگ موندم تا اينكه آرشيتكت شدم. بعدنش هيچي نشدم. بعدن بعدنش يه مدتي بود كه نه بچه بودم نه بزرگ بودم؛ عاشق بودم. تمام اين مدت، هميشه ديوونه بودم. الانم يه مدتيه كه دو نفرم. هم منم هم اونم. اونم هم منه هم اونه. يعني من و اون، هم منيم هم اونيم. حالا اينكه دو نفرمون يه نفريم يا هر يه نفرمون دو نفره، فعلاً بماند؛ اما از اين صغري و كبري شايد بشه بطور خلاصه اينطوري نتيجه گرفت كه: اولش نبودم. وسطش بودم. حالا دوباره نيستم.

بعدالتحرير: گفتم كه تمام اين مدت، هميشه ديوونه بودم. نگفتم؟
0 نظر ارسال مطلب به بالاترين: Balatarin